P R Z E D S T A W M Y S I Ę
O F I C J A L N I E
Poblacht na hÉireann Republic of Ireland Republika Irlandii
M N I E J O F I C J A L N I E
Aoife Erin Ó Súileabháin
Oho… już widzę pewien zgrzyt, gdy usiłujecie to przeczytać. Służę pomocą~
Aoife to po prostu odpowiednik naszej Ewy. Z tym, że wymawia się to bardziej jak „Ifa”. Mniej więcej. Dla własnego bezpieczeństwa może lepiej nazywajcie ją Toffie. Nikt bowiem nie lubi, jak z jego imienia robi się leksykalne pośmiewisko… Erin dlatego, że po prostu tak wcześniej nazywał się ten jakże piękny kraj, który sobą reprezentuje. Tak, zgadliście! To odpowiednik dzisiejszej Eire. W epoce romantyzmu chętniej nosiła to właśnie imię. Z uwagi na to, że mało kto jest w stanie powtórzyć oryginalną wersję jej nazwiska przedstawia się tą zangielszczaną, która brzmi O’Sullivan.
U R O D Z I N K I
17 marca
Nie ma to jak obchodzić śmierć swojego patrona, aye? Bardzo się z nim zżyła…
Słucham? Dopytujesz ile ma lat? No oczywiście, że 20! … … … Cicho tam! ;;
R U D E W R E D N E
Jak chyba nietrudno się domyśleć, cechą szczególną pozwalającą rozpoznać Irlandkę z drugiego końca pomieszczenia są jej włosy. Aoife bowiem posiada istną burzę ogniście rudych loków sięgającą jej do łopatek. Zazwyczaj (w akcie rezygnacji, bo jak tu zapanować nad nimi gdy kompletnie się nie słuchają i jeszcze puszą, gdy jest wilgotno?) ma je rozpuszczone.
Kolejną rzeczą w jej wyglądzie, dzięki której zasadniczo wyróżnia się wśród innych, jest jej blada karnacja. Choć na mieszkankę Wysp Brytyjskich, gdzie mgli kiedy nie pada, to raczej nic dziwnego. Problemy zaczynają się, gdy chce pojechać na wakacje i tam się trochę opalić.
Ale równowaga w przyrodzie musi panować. Taki brak melaniny musiał odnaleźć swoją rekompensatę w piegach. W całym mnóstwie piegów pokrywających każdy centymetr kwadratowy jej skóry. Największe skupiska tychże można zaobserwować przede wszystkim na twarzy, rękach ramionach i nogach, czyli w sumie wszędzie.
Wprawne kobiece oko z całą pewnością zauważy, że Irlandka stara się zwalczać nadmiar piegów nadmiarem pudru na twarzy. Skoro jesteśmy już przy jej twarzy, to oprócz piegów i pudru oczywiście znalazło się tam miejsce na parę dużych, zielonych oczu o całkiem przyjemnym, migdałowym kształcie, smukłego, choć lekko zadartego nosa i wiecznie uśmiechniętych, wąskich ust. Nie ma jednak Brwi, tylko brwi. Są w takim samym kolorze jak jej włosy. (Jest kobietą więc dlatego jako jedyna się uchowała przed rodzinną klątwą...). Całokształt irlandzkiego oblicza jest całkiem ładny. Nawet jeśli ktoś nie jest amatorem takiego typu urody, trzeba przyznać że Aoife jest bardzo fotogeniczna.
Nie jest zbyt wysoka. Liczy sobie dokładnie 176 centymetrów. Mogłaby być odrobinę wyższa, ale nie narzeka. Jej figura również nie jest dla niej powodem do narzekań. Jest chuda, ale przy tym nie koścista. Może się pochwalić parą całkiem zgrabnych nóg. Jak już wcześniej wspomniano, równowaga w przyrodzie musi panować i skoro cała jest chuda to musi być też chuda w klatce piersiowej. Nie mówię tu, że jest nie wiadomo jaką deską. Ale jak na dorosłą
Mało się przejmuje tym, co ma na sobie. Wychodzi z założenia, że ma jej być wygodnie. Zwykle chodzi w spodniach, choć często można ją uświadczyć w kwiecistych sukienkach. Oczywiście to wcale nie znaczy, że nie lubi się stroić. *Bycie jednym z najbogatszych państw europejskich zobowiązuje czyż nie?* Zazwyczaj tylko nie chce jej się poświęcać na to zbyt wiele czasu. Dużo bardziej woli spać.
Co do biżuterii - nosi kolczyki: jeden w lewym i cztery w prawym uchu. Lubi różnego rodzaju bransoletki. Nigdy nie rozstaje się ze złotym pierścieniem, <taki> Sposób noszenia takich pierścieni ma swoją symbolikę, którą objaśnię potem.
I N N E N A R O D Y M A J Ą N A R O D O W O Ś Ć . I R L A N D C Z Y C Y I Ż Y D Z I - P S Y C H O Z Ę
Jeśli mielibyśmy w jednym słowie zamknąć cały charakter Toffie, do tego najlepiej przysłużyłoby się jej imię. Z irlandzkiego Aoife oznacza „ta, którą przepełnia życie”. Na tym czysto teoretycznie można poprzestać.
…
… …
… … …
*wzdych*
Czuję na sobie ciężkie spojrzenie administratora, więc dlatego już śpieszę z nieco szerszą definicją.
Wszystko koncentruje się w oczach.
W tych miłych, zielonych oczach kryją się niesamowite pokłady szaleństwa.
Szaleństwa każącego wnet chwycić za miecz i rzucić się z krzykiem w wir walki. Szaleństwa tak dzikiego, a jednocześnie w dziwny sposób tak… zaraźliwego.
Jest w stanie pociągnąć za sobą tłumy. To nie dzięki charyzmie, lecz sile uśmiechu. Nie sposób uświadczyć jej bez niego. Cała osoba Irlandki zdaje się z tego szczęścia unosić kilka centymetrów nad ziemią. Wszędzie jej pełno. Przepełnia ją dziki entuzjazm. Gdy się na nią patrzy, ma się przeczucie, że gdyby tylko chciała, mogłaby ruszyć niebo i ziemię jednym skinieniem palca. Gdyby tylko chciała. Zdaje się być zupełnie nieobliczalna. Choć fakt, że się tak uśmiecha, może wręcz przeszkadzać. Nigdy nie wiadomo, czy cieszy się z faktu, że kogoś widzi, czy też może jest to uśmiech psychopaty. Ktoś mógłby pokusić się o stwierdzenie, że jest nawet niezrównoważona. Nie, nie. Ona jest po prostu sobą. Proszę się nie martwić.
Nie da się nie zauważyć, że dość często działa pod wpływem impulsu. Najpierw zrobić, potem wreszcie znaleźć czas na chwilę refleksji nad ewentualnymi skutkami. Często pod jej rudą czupryną rodzą się różne pomysły, nierzadko wybitnie głupie. W jej nieobliczalności trudno ją powstrzymać. Sama Aoife niezupełnie zdaje sobie sprawę z tego, że tym sposobem może dążyć do samozagłady. Przecież jest personifikacją. Personifikacja, tak jak pięknie możemy zauważyć na przykładzie pana Gilberta B. nie może umrzeć. W najgorszym wypadku tylko się połamie, nie dramatyzujcie już tyle.
Gaduła z niej. Gdy tylko otworzy usta aby, coś powiedzieć, to nie ma już ratunku. Jednak pomimo, że w rozmowie mówi głównie ona, wymaga obustronnego i aktywnego udziału w rozmowie. Orientuj się! Albo przynajmniej módl, by koniec monologu nie był zakończony pytaniem. Rzadko skupia się tylko na sobie… bo jaka ona jest- każdy widzi. Zawsze stara się być miła i dobierać słowa tak, by nikogo nie urazić, choć nie zawsze idzie to w parze z tym, że zazwyczaj jest szczera aż do bólu.
Jeśli teraz byśmy mieli ją podsumować widzimy narwaną, wiecznie szczerzącą się wariatkę.
Faktycznie. Taka jest przez większość czasu. Jest jednak kilka rzeczy, które wypadałoby jeszcze wspomnieć o Irlandce, aby uzyskać jej pełny obraz.
Wbrew temu, że sprawia wrażenie takiej, co nigdy niczym się nie przejmuje, Aoife wszelkie negatywne uwagi bierze bardzo do siebie.
Jak każda kobieta.
Choć mogłoby to tak na pierwszy rzut oka wyglądać, tu omawiana wcale nie jest pozbawiona trosk. Jej historia do najweselszych nie należy, dużo w życiu przecierpiała, ale… nie ma w niej złości. (To specjalne uczucie zachowała dla „tej jedynej”). Oczywiście pomińmy wszystkie te małe momenty frustracji, kiedy wylewa z siebie kolorowe potoki najosobliwszych przekleństw, wyzwisk i epitetów tak niecenzuralnych, że aż głowa mała, szczególnie mających miejsce wtedy, gdy ktoś powie, że jest Angielką tudzież spróbuje naśladować jej akcent. (To tylko wierzchołek góry lodowej. Te wyjątki można z powodzeniem mnożyć i utworzyć cały wesoły katalog). Jako że jest kobietą, przysługuje jej jeszcze strzelanie tak zwanego focha, ale to też jest wyjątek od reguły. Nie złości się. Po prostu. Nie mówię jednak, że nie wyrazi swej dezaprobaty (głośno i niecenzuralnie).
Wracając do braku złości. Jest w stanie przyjąć do wiadomości każdą kiepską sytuację i się nie zamartwiać, ba, nadal widzieć tę „jasną stronę”. Bywało już przecież gorzej. Nieraz znajdywała się w sytuacjach tak beznadziejnych, że nie pozostawało jej nic innego, jak tylko śmiać się i tańczyć niczym jakiś irlandzki Grek Zorba, aby nie zwariować. Dlatego też nie pochwala zamartwiania się drobnostkami. Stłukłeś XVIII-wieczny wazon? I tak zawsze uważała, że jest paskudny. Spóźniłeś się na spotkanie? Nie ma sprawy. Jej z całą pewnością zdarza się to częściej niż Tobie. (Do tej kwestii wrócimy jeszcze…). Jakoś to będzie prawda?
„Jakośtobędzieizm” stał się jej religią. Stylem życia. Choćby i się waliło i paliło, Aoife jest w stanie to zaakceptować i z cichym westchnieniem nadstawić drugi policzek losowi, który w jej wypadku bardzo często ma grube Brwi.
Przepełniona determinacją i tak przetrwa. Jest niezniszczalna. Najprawdopodobniej to właśnie dzięki niezmordowanemu uporowi dzisiaj wreszcie egzystuje jako wolna republika. Wcale nie mówię, że zawsze wszystko szło po jej myśli, jednak jak Irlandka sobie coś umyśli, to zrobi wszystko, aby osiągnąć swój cel. Gdyby poniosła porażkę, wtedy mogłaby uczciwie powiedzieć sobie, że przynajmniej próbowała.
Ten upór oczywiście ma też złą stronę. Jak uczepi się swojej racji to nie odpuści i po prostu nie ma siły, by wmówić jej, że jest inaczej. Wszelkie podjęte próby wyprowadzenia jej z błędu mogą skończyć się złamanym nosem, kończyną, czy też jakąkolwiek inną częścią ciała.
Pomimo, otwartości na innych bardzo ciężko nawiązać z nią bliskie, wymagające obustronnego zaangażowania relacje. Ma świadomość, że za tym stoi wielka odpowiedzialność, której może nie być w stanie udźwignąć… Po dziesiątkach wieków egzystencji jeszcze do tego nie dorosła! I toż to przecież gwałt na jej świętą wolność, o którą tak długo walczyła!
Wspominałam już, że ma skłonność do przesadzania?
I hola hola! Nie zrozumcie mnie źle! Flirtowanie dla zabawy z kim popadnie i ewentualne skutki tego flirtowania- tak! Stałe związki? Nie bardzo.
Przepraszam, co mówiłeś? Samotna...? No chyba ty!
Już prędzej sprawdziłaby się w roli swatki, a nie...
Charakteryzuje ją też pewien feminizm. Nim jednak wyciągniecie widły i zapalicie pochodnie, wysłuchajcie mnie proszę. Ona była feministką, nim jeszcze stało się to modne... Chodzi o to, że będąc najstarszą z rodzeństwa, a jednocześnie jedynym osobnikiem płci pięknej w rodzinie, ciągle musiała udowadniać, że nie jest gorsza od reszty braci. Dlatego też lepiej jej idzie pomaganie innym, niż przyjmowanie tej pomocy, a pomoc, nieważne jak szeroko pojęta, jest dla niej naturalnym odruchem. Chce być potrzebna. Chce być dobra. Jednak czasem po prostu jest za dobra, a ta cecha w połączeniu z zakrawającą o infantylność naiwnością bynajmniej nie jest dobrą mieszanką. Tak. Uwierzy w wymyśloną na poczekaniu bajkę. Ba, jest w stanie dać na to pieniądze (których na jej szczęście ma sporo). Potem w większości przypadków oczywiście okazuje się, że samotna matka z czwórką dzieci wcale nie jest taka samotna, a ciężko chora babcia w rzeczywistości ma się dobrze…
Im mniej wiesz, tym szczęśliwszy jesteś, prawda? Nawet jeśli by coś podejrzewała - nie szkodzi. Przynajmniej czuje, że zrobiła coś dobrego. Ktoś mógłby pomyśleć, że Aoife jest trochę (bardzo) głupiutka. MA głupie pomysły i to jest fakt, ale sama Irlandka wbrew wszelkim pozorom głupia nie jest.
Potrafi planować jak mało kto. Gdy ktoś jej się narazi, uknuje najstraszniejszą i najzłośliwszą z intryg, tak że na owym głupcu, który ośmielił się ją znieważyć, przez najbliższą dekadę nie zostanie sucha nitka. W większości przypadków i tak chyba nie będzie jej się chciało. To wcale jednak nie musi znaczyć, że da sobą pomiatać. Jest wyszczekana i z całą pewnością sobie poradzi. Potem będzie niszczyć delikwenta, niczym Amelia, uprzykrzając mu życie po cichu. Bardzo to dorosłe, ale jednak. Przynajmniej nikomu nie dzieje się większa krzywda. Chyba.
Podczas, gdy jej miasta są czyste, śliczne, ładne i zadbane sama Irlandka jakoś nie odczuwa potrzeby, aby tak idealna harmonia panowała w jej mieszkaniu. Naprawdę. Ilość pustych puszek po Guinnesie gęsto zaścielających podłogę jej pokoju powinna zostać wpisana do Księgi Rekordów Guinnessa… (Ha ha…).
Aoife? Leniem? Skądże znowu. Brak szacunku i nierespektowanie czyjegoś czasu? Gdzie tam. Ona na wszystko ma czas i nigdy nigdzie się nie śpieszy. Pracę, którą ma do zrobienia potrafi odwlekać w nieskończoność, w końcu "są rzeczy ważne i ważniejsze". Pośpieszanie jej przynosi dość marny skutek. Na takie okazje ma swoją ulubioną sentencję:
„Wszystko ma swój czas”
Koh 3,1
Gdy zacytuje ten wers, każdy w promieniu 10 kilometrów przy tym trochę lepiej znający Irlandkę odruchowo przewróci oczami. Taka magia.
O dziwo, gdy się zmobilizuje i zacznie pracować, zmienia się nie do poznania. Jak chce to umie.
Skoro poruszyliśmy już kwestię religii - ciekawym może się wydać fakt, że nawet jeśli kościół irlandzki ma już swoje za uszami, Aoife nadal jest głęboko wierząca. Wcale to nie przeszkadza jej wierzyć w dawne zabobony i czasem pomagać sobie przy pomocy magii. Tak samo jak reszta rodzeństwa, przejawia osobliwy rodzaj schizofrenii, objawiający się widzeniem wróżek (to są faerie!), gnomów, smoków, olbrzymów dzikich duchów lasu i Bóg raczy wiedzieć czego jeszcze...
K T O Z K I M I Z A I L E
T H E A N C E S T O R S A. K. A.
Celt
Bez dwóch zdań- najukochańszy tatuś na świecie! On się nią „zaopiekował”, on ją wszystkiego nauczył. Teraz, choć minęło tyle wieków, nie zapomniała jego języka (bardzo się stara). Nigdy się go nie wstydziła. Obnosi się ze swoją celtyckością z wielką dumą.
Brytania
Wbrew wszelkim pozorom to nie jest jej mama. (Będąc rzymską prowincją sięgała tylko do wału Hadriana). Nazwałaby ją tak… dość niechętnie, bo tak po prawdzie łączył je handel. Była swego rodzaju pośrednikiem pomiędzy nią a Rzymem. Tu relacje nieco chłodniejsze, bo jednak Aoife stawia ukochanego tatusia na pierwszym miejscu.
Z Ł O W T W E E D A C H A. K. A.
Anglia
Patrząc na ich wspólną historię można się domyśleć, że raczej nie żywi do niej zbyt pozytywnych uczuć. Szczerze? Nie drugiej takiej osoby, której by tak szczerze nie znosiła. Zmieniła jej życie w istne piekło. Więcej mówić nie trzeba. Choć na początku, w takim XII wieku, można rzec, że było nawet... miło. Aż dziw, że teraz od czasu do czasu uda im się w miarę normalnie porozmawiać.
L O S T P R O P E R T Y A. K. A.
Irlandia Północna
Tu sytuacja jest bardzo złożona. Kocha go. Kocha bardzo. Te całkiem niedawne wydarzenia były dla nich trudne. Bardzo trudne. Ale teraz kiedy już sobie wszystko wyjaśnili i IRA podpisało zawieszenie broni żyją już normalnie. Tylko że nie razem, a obok siebie. Jeśli tylko nie poruszamy bardzo niewygodnego dla obu stron tematu, można nawet powiedzieć że dogadują się jak dawniej. Ale powiem tak
P A N W S P Ó D N I C Y A. K. A.
Szkocja
Niezaprzeczalnie jej ulubiony brat. Wiecznie kłótnią się o to, kto robi lepsze trunki. Tu mamy relacje typowo brat-siostra. Droczymy się i kłócimy o małe głupoty, ale w razie gdyby temu drugiemu coś się stało, są w stanie nawet w ogień. Prawda...?
J E S T E M F A J N Y B O M A M S M O K A A. K. A.
Walia
Kolejny młodszy braciszek, którego po prostu lubi. Podziwia go (z resztą jak wszystkich innych angielskich „protegowanych”), że jest w stanie wytrzymać z Arthurem i nie zwariować.
C O R N + W A L L A. K. A.
Kornwalia
Aoife chrystianizując na swojej drodze wszystko co się ruszało oczywiście nie mogła zapomnieć o nim. Tym samym była to świetna okazja, by mogli poznać się nieco bliżej i ostatecznie polubić. Tak dobre, wręcz przyjacielskie relacje utrzymały się między nimi aż do teraz.
T R Ó J N Ó G A. K. A.
Wyspa Man
Jak wszyscy to wszyscy. Nawet Man nie uciekł irlandzkiej inkwizycji. Przez pewien czas znajdywał się pod jej opieką. Pomogła mu odratować manx, przez co też ich języki zbliżyły się do siebie. Tu relacje jak najbardziej ciepłe.
D O Ñ A W I E C Z N A S J E S T A A. K. A.
Hiszpania
Wcześniej... raczej nie stworzyły wielu miłych wspomnień. (Niewolnicy i różne takie...). Od kilku wieków kłócą się o tereny łowisk. Ostatnio między nimi się poprawiło. Nawet jeździ do niej na wakacje.
Z I E M I A (P R A W I E) O B I E C A N A A. K. A.
USA
Tu też z nimi różnie bywało. Tym Irlandczykom, którym się udało emigrowali do niej. Ci, którym brakło szczęścia przybywali do Nowej Ziemi jako niewolnicy, którzy nawiasem mówiąc wcale nie byli traktowani lepiej od tych czarnoskórych. Na przestrzeni lat ich stosunki jakoś się unormowały... ba, teraz są bardziej niż dobre (czyżby masochizm?). O ironio w samych Stanach mieszka więcej Irlandczyków niż w samej Irlandii…
P A N N A N I E Z D E C Y D O W A N A A. K. A.
Francja
Każdy chciał dobrze, a wyszło jak zawsze. Gdy była potrzebna to wtedy była potrzebna, zaś gdy sama potrzebowała pomocy, nagle Francuzka stawała się pro-angielska lub aktualnie nie była w stanie wysłać do niej swoich wojsk. A mogło nie dojść do unii personalnej z Anglią i byłoby tak pięknie! Teraz nie ma jej tego za złe. Traktuje ją jak przyjaciółkę. Zawsze mogą razem ponarzekać na nielubianą sąsiadkę!
C E B U L O W A K O L O N I Z A T O R K A A. K. A.
Polska
Felicjo, powiedzmy sobie szczerze- dobry z ciebie hydraulik, łatacz dróg i mechanik. Jesteś dobra w tym co robisz. Ja Cię lubię. Serio. Znowu potrzebujesz kasy? Chora na raka wdowa po dwóch wylewach i jej czwórka dzieci na utrzymaniu? Dia… biedactwa. Że ile? … *westchnienie* Trzymaj i idź z Bogiem… Następnym razem wymyśl coś lepszego.
K A R T O F F L E N A. K. A.
Niemcy
Podczas drugiej wojny światowej IRA współpracowało z Abwerą, mając nadzieję, że dzięki temu Niemka jakoś by jej pomogła odzyskać ukochany Ulster. Pomoc ta jednak nie była dość owocna w skutkach. Tę niechlubną część historii przemilczmy (zwłaszcza, że ponoć miała pozostać neutralna, a i tak z jednej strony pomagała Niemcom, a z drugiej stacjonowały u niej wojska amerykańskie…).
K T O Ś T O J E S Z C Z E C Z Y T A ?
♣ Ma astmę. (Na Wyspach Brytyjskich to problem ogólnonarodowy).
♣ Mimo to pali. Nie jakoś strasznie dużo, ale pali, ale pod tym względem nie szanuje się dziewczyna.
♣ Kocha dzieci.
♣ Niestety ma tendencję te dzieci rozpuszczać.
♣To nie tak, że jej jedzenie jest niejadalne! (Jest już bardziej jadalne od tego angielskiego >I) Po prostu… hm… nie umie go ładnie podać.
♣Pije. Pije dużo. Wbrew dość powszechnej opinii wcale nie pije więcej niż Niemcy i Czesi. Ale to tam. I tak może się pochwalić wyjątkowo mocną głową.
♣Ale z całą pewnością pije więcej herbaty niż Anglia *statystyki*
♣HERBATA BEZ MLEKA TO NIE HERBATA >C
♣Potrafi czarować. Ot taka pozostałość po druidach. Nie jest to znowu jakaś wielka moc. Nadaje się idealnie do płatania drobnych psikusów. (Kiedyś była znacznie silniejsza ;;).
♣Gdy śpiewa, ma całkiem przyjemny głos. Poza tym potrafi zagrać na wszystkim. Serio. Od kościelnych organów z pięcioma klawiaturami po zwykły grzebień. Najbardziej jednak wyspecjalizowała się w grze na angielskich nerwach.
♣ Irlandka ma na palcu Pierścień Claddagh w zależności od sposobu noszenia oznacza on coś innego.
Jeśli znajduje się na prawej dłoni, a serce jest skierowane:
a) na zewnątrz dłoni – osoba nosząca pierścień oczekuje miłości i zaangażowania w związek
b) do wewnątrz dłoni – osoba nosząca pierścień nie oczekuje zaangażowania w związek
Jeśli na lewej
a) na zewnątrz dłoni – osoba nosząca pierścień jest zaangażowana w związek
b) do wewnątrz dłoni – osoba nosząca pierścień znajduje się w związku małżeńskim
♣A myślicie, że to czemu 29 lutego to kobieta może się oświadczyć mężczyźnie? ;v;
♣ A moja komoda żywi się osami :"> fyeah.